مانی

شهريورگان، زادروز داراب و سالمرگ مانی، رضا مرادی غياث آبادی
بر اساس متون ايرانی، جشن شهريورگان يا چهارم شهريورماه، با زايش و مرگ دو نفر از تأثيرگذارترين شخصيت‌های تاريخ ايران همزمان است: زايش داراب و مرگ مانی
www.ghiasabadi.com
شهريورماه ۱۳۸۵
شهريور‌روز از شهريورماه يا چهارمين روز اين ماه، برابر است با جشن شهريورگان که از آيين‌ها و مراسم وابسته به آن هيچگونه آگاهی در دست نيست. برگزار نشدن آيين‌های جشن شهريورگان توسط ايرانيان در زمانی طولانی، موجب شده است تا همه جزئيات آن به فراموشی سپرده شود و حتی در متون کهن نيز آگاهی‌های چندانی در باره آن فرا دست نيايد.نام شهريور در متون اوستايی به گونه «خْـشَـتْـرَه ‌وَئيریَـه» آمده که به معنای تقريبی «شهر و شهرياری (شهرداری) آرمانی و شايسته» است. چنين می‌نمايد که چنين انديشه‌ و آرمانی، خاستگاه نظريه‌های افلاطون و فارابی در «آرمان‌شهر» يا «مدينه فاضله» بوده باشد. نام شهريور چند بار به همين معنا در «گاتها»ی زرتشت نيز آمده است و بعدها در اوستای نو، او را به گونه‌ای تشخص‌يافته به پيکر يکی از امشاسپندان در می‌آورند.بر اساس متون ايرانی، جشن شهريورگان يا چهارم شهريورماه، با زايش و مرگ دو نفر از تأثيرگذارترين شخصيت‌های تاريخ ايران همزمان است: زايش داراب و مرگ مانی.خلف تبريزی در «برهان قاطع» (جلد سوم، ص ۱۳۱۶) از اين روز به عنوان زادروز داراب نام می‌برد. با توجه به پاره‌ای اشاره‌های تاريخی و شباهت‌های داستان داراب در شاهنامه فردوسی و ديگر تاريخ‌نامه‌های ايرانی با گزارش‌های مورخان يونانی و ايرانی در باره کورش بزرگ، می‌توان احتمال ضعيفی در باره اينهمانی داراب و کورش را پيش کشيد. ممکن است منتسب دانستن زادروز داراب يا کورش به روز شهريورگان که بر شهرياری آرمانی و شايسته دلالت دارد، يادمانی از خاطره پادشاهی کورش بزرگ در ياد مردمان و تاريخ‌نگاران بوده باشد.اما از سوی ديگر متون مانوی (متن ce و p به زبان پارتی) از اين روز به عنوان روز جان‌باختن مانی ياد کرده‌اند: «(مانی) با شادی بزرگ و با خدايان روشنی‌ها و با نوای چنگ و سرود شادی پرواز کرد . . . و جاودان بماند به نزد خداوند اهورامزدا . . . چهار روز گذشته از شهريورماه، شهريورروز، روز دوشنبه، ساعت يازده، در استان خوزستان و به شهر بيلاباد (گندی شاپور)، که او پرواز کرد . . . به سوی سرای فروغ» (M. Boyce, Acta Iranica, No. ۹؛ وامقی، ايرج، نوشته‌های مانی و مانويان، ۱۳۷۸، ص ۲۹۰ تا ۲۹۳).آنگونه که از متون مانوی برمی‌آيد، روز مرگ مانی در نزد مانويان يکی از بزرگترين جشن‌ها دانسته می‌شده و ظاهراّ به هنگام مرگ مانی اين روز برابر با جشن «بِـما/ بِـمو» نيز بوده است. به اين ترتيب، چهارم شهريورماه نه تنها هنگام جشن شهريورگان، بلکه همزمان با جشن زادروز داراب (کورش؟) و جشن درگذشت يا جانباختن مانی نيز است. همزمانی اين دو رويداد اخير از نگرگاهی ديگر نيز توجه برانگيز است: از سويی هنگام زايش پادشاهی بلندآوازه و کوششگر آرمان‌شهر ايرانی؛ و از سويی ديگر مرگ مانی درست در همين روز و دستاورد سلطه اهريمنی موبدان ساسانی بر ايران‌شهر و تباهی آرمان‌شهر ايرانی.مانی، پيامبر بزرگ و پاکدل و صلح‌جوی ايرانی، همه عمر شصت و يکساله خود را صرف گسترش پيام دين مانوی کرد. او برخلاف بسياری از اديان، تمامی پيامبران و اديان پيشين خود را به رسميت شناخت و گرامی داشت. مانی پيامبر دينی به تمام معنا فرهنگی و هنری بود که خود و پيروانش بيش از همه اديان ديگر از خود کتاب و آثار مکتوب و نگاره‌های بی‌همتا باقی گذاشتند. همچنين مانی پيام‌آور جهان‌شمول‌ترين دين جهان باستان بود که پيروانش به مدت قريب يک هزار سال در گستره‌ای از شمال اروپا تا شرق چين زندگی می‌کردند.يکی از شناخته‌شده‌ترين آيين‌های مانوی که در سراسر جهان امروز برجای مانده و بکار می‌رود و يادمان آن نيکومرد آشتی‌جوی ايرانی است، شيوه دست دادن مردمان با دست راست است.مانی، سرنوشت تلخی داشت. سرنوشت تلخ و هميشگی مردان بزرگ تاريخ ايران، و قربانيان اتحاد شوم حکومتداران، اشراف و روحانيان. اتحاد قدرت و ثروت و نيرنگ.داستان بسيار ساده بود. همانگونه که بعدتر با مزدک و ديگران هم اجرا شد. مانی را به جلسه مناظره با موبدان در حضور بهرام يکم دعوت می‌کنند و او را به جرم «کفر» محکوم به مرگ می‌کنند. او در زندان نه تنها از پيام دين و آرمان خود دست بر نمی‌دارد و توبه نمی‌کند؛ بلکه از هر فرصتی برای اندرز و شناساندن دين و انديشه‌های خود برای جامعه نيک بشری بهره می‌برد.مانی به حکم موبدان پيرو صلح و آشتی و با تأييد بهرام‌شاه در شهريورروز از شهريورماه سال ۲۷۶ ميلادی و در روزی که لابد ديگر موبدان سرگرم آراستن مجلس جشن شهريورگان يا آيين آرمان‌شهر ايرانی بوده‌اند، پس از شکنجه‌های هولناک کشته می‌شود و پيکرش را برای مدتی طولانی بر دروازه گنديشاپور می‌آويزند. دروازه‌ای که تا سدها سال بعد به نام «دروازه مانی» خوانده می‌شده است.
Published from gooya news {http://news.gooya.com} Copyright © 2003 news.gooya.com All rights reserved for the original source

les oiseaux

Liban
L'armée libanaise dans les pas des miliciens
Aujourd'hui, les soldats libanais se déploient dans le Sud-Liban.
Par Isabelle DELLERBA
QUOTIDIEN : Jeudi 17 août 2006 - 06:00
Beyrouth de notre correspondante
«L e gouvernement a pris la décision de déployer l'armée demain [aujourd'hui, ndlr] dans quatre secteurs au sud du Litani, dans le massif du Arqoub, Hasbaya (sud de vallée de la Bekaa) et Marjayoun (à 7 km de la frontière israélo-libanaise)», a déclaré hier soir, Ghazi Aridi, le porte-parole officiel libanais. «Son rôle sera de défendre le territoire national, de maintenir l'ordre et d'interdire toute présence armée quelle qu'elle soit, à part celle de l'Etat», a également affirmé le ministre de l'Information, ajoutant que «si une arme est trouvée, même nos frères du Hezbollah ont dit qu'ils laisseraient l'armée s'en saisir».
L'exécutif libanais a finalement trouvé un compromis sur les modalités du déploiement de l'armée dans la région sud, s'étendant de la frontière libano-israélienne au fleuve Litani, comme prévu dans la résolution 1 701, adoptée vendredi dernier par le Conseil de sécurité des Nations unies. Un accord qui n'est pas intervenu sans grincements de dents. Un certain nombre de responsables de la majorité parlementaire souhaitaient profiter de l'occasion pour enclencher un processus de désarmement du Hezbollah. Les ministres du mouvement chiite leur avaient alors opposé une fin de non-recevoir. Malgré tout, le cabinet s'est maintenant engagé à ce qu'il n'y ait plus d'autre autorité au sud que celle de l'Etat. Seul problème, il n'a pas réellement de stratégie pour imposer sa décision.
«Il faut être réalistes, nous ne pourrons pas désarmer le Parti de Dieu, affirmait un ministre, hier après-midi. Mais nous ne resterons pas pour autant les bras croisés. Nos soldats iront absolument partout, et ils se saisiront de toutes les armes qu'ils trouveront. Le Hezbollah a acquiescé.» Dans un premier temps, ce responsable ne s'attend pas à ce que les 15 000 réservistes, envoyés sur le terrain, reviennent les bras chargés de munitions. Mais il compte sur la Force intérimaire des Nations unies au Liban (Finul), dont les effectifs doivent être renforcés, pour soutenir ces soldats dans leur mission.
De son côté, la diplomatie française retient surtout le fait que l'armée aura accès, sans aucune restriction, à toutes les régions de la zone tampon. «Nous avons eu la garantie de Nabih Berri [le président chiite du parlement qui joue le rôle d'intermédiaire avec le Hezbollah, ndlr], confiait hier, un diplomate. Ce point est extrêmement important. Nous sommes optimistes.»
http://www.liberation.fr/actualite/monde/199050.FR.php
© Libération



setXiti('3', 'monde::Q::G::L_armee_libanaise_dans_les_pas');

l'Holocauste caricaturé à téhéran

L'Holocauste caricaturé à Téhéran
L'expo violemment antisémite se veut une réponse aux dessins danois de Mahomet.
QUOTIDIEN : Jeudi 17 août 2006 - 06:00
Ce sont trois casques allemands de la Deuxième Guerre mondiale empilés sur fond sépia, genre photo d'époque. Deux sont ornés de la croix gammée, le troisième de l'étoile de David. L'affiche donne le ton. Bienvenue à l'exposition du concours international de caricatures sur l'Holocauste des juifs, organisé à Téhéran depuis le 14 août au musée d'Art contemporain palestinien. Parmi les 204 caricatures exposées, on peut voir notamment une statue de la Liberté tenant d'une main un livre sur l'Holocauste et faisant de l'autre bras le salut nazi. Ou des svastikas qui se transforment en étoiles de David étranglant des Palestiniens. Ou encore des bottes juives écrasant le globe. Les pires stéréotypes antisémites sur le complot juif pour dominer le monde se mêlent aux nouveaux : le sionisme c'est le nazisme et le véritable Holocauste est celui des Palestiniens. C'est d'ailleurs ce que martèle sans cesse le président ultraconservateur iranien, Mahmoud Ahmadinejad, qui définit l'extermination de 6 millions de juifs par les nazis comme «un mythe» et appelle à «rayer» Israël de la carte.
Liberté d'expression. «Nous avons ouvert cette exposition pour trouver où était la limite de la liberté d'expression chez les Occidentaux», a déclaré Massoud Shojai Tabatabai, directeur de l'association Iran Caricature, qui coorganise l'événement. Le concours a été lancé en février par le quotidien conservateur Hamshahri, en réponse à la publication de caricatures du prophète Mahomet quelques mois plus tôt par le quotidien danois Jyllands-Posten. Elles avaient provoqué de violentes manifestations dans plusieurs pays musulmans, dont des attaques d'ambassades occidentales en Iran.
Les autorités iraniennes s'étaient indignées à l'époque qu'il soit possible de caricaturer le Prophète mais pas de mettre en doute l'Holocauste des juifs. «Ils peuvent écrire ce qu'ils veulent sur le Prophète, mais si quelqu'un exprime des doutes sur l'Holocauste, il est puni d'une amende ou envoyé en prison», a déclaré Massoud Shojai en ouvrant l'exposition, prévue pour durer un mois. «Nous sommes préoccupés par les véritables holocaustes prenant place autour de nous», a-t-il ajouté, jugeant les comptes rendus historiques sur la Shoah nettement «exagérés».
Primes. Les dessins ont été sélectionnés sur un total d'environ 1 193 envoyés de 61 pays, dont la France (7 dessinateurs) et les Etats-Unis (12). Un jury de cinq caricaturistes iraniens «fameux» désignera les trois «meilleurs» dessins, qui seront récompensés par des sommes de 12 000, 8 000 et 5 000 dollars. L'organisateur de l'exposition jure que ce n'est pas le gouvernement iranien qui paie la prime.
D'après afp, reuters
http://www.liberation.fr/actualite/monde/199022.FR.php
© Libération



setXiti('3', 'monde::Q::G::L_Holocauste_caricature_a_Tehe');

la press arabe sur le Liban

درآستانه رويدادهای جديدتوپخانه تبليغاتی مطبوعات عرببه روی جمهوری اسلامی باز شد




رسانه‌های عرب زبان منطقه خاورميانه و يا نشريات عرب زبانی كه در خليج فارس و انگلستان منتشر می شوند طی 48 ساعت گذشته حملات تبليغاتی شديدی را عليه جمهوری اسلامی و بعنوان آتش بيار جنگ لبنان آغاز كرده اند.
الشرق الاوسط روزنامه عربی چاپ لندن با انتشار يادداشتی مدعی شد كه گروگان‌گيری دو سرباز اسرائيلی طرحی از پيش تعيين شده توسط تهران و دمشق بوده است. "هدی علی الحسينی» نويسنده اين نوشتار، تهران و سوريه را هدايت كنندگان حماس و حزب‌الله خوانده و مدعی شده است كه اين دو كشور برای بازی در صحنه معادلات سياسی مبارزان فلسطينی و لبنانی را به بازی می گيرند.
الاهرام، چاپ قاهره نيز به قلم "عبدالرحيم علی»، مدير مركز عربی مطالعات اسلام و دموكراسی نوشت كه همزمانی اقدامات حزب‌الله با ارجاع مجدد پرونده هسته‌ای ايران به شورای امنيت، اثبات كننده دست داشتن ايران در اين بحران است. ايران در پرونده هسته‌ای خود از لبنان، فلسطين و عراق به عنوان برگ‌های برنده خود استفاده مي‌كند.
الشرق الاوسط نيز در يادداشتی نوشت كه نبايد منابع جهان عرب صرف تحقق اهداف خارجی شود. حزب‌الله لبنان گروهی است كه منابع لبنان و جهان عرب را در خدمت منافع كشوری خارجی قرار داده است!
الجمهوری، ارگان دولت مصر نيز نوشت: تنش‌های آينده جهان عرب دو محور خواهند داشت: محور ايران و محور آمريكا. ايران با اهرم‌های خود قصد دارد جهان عرب را از درون دچار فروپاشی كند.
حزب‌الله و حماس عاملان ايران اند. ايران و آمريكا نبردی را با يكديگر آغاز كرده‌اند كه بازيگران آن اعراب هستند. هيچ‌ يك از طرفين نمي‌خواهند در اين بحران دستان خود را آلوده كنند بنابراين ترجيح مي‌دهند اعراب را قربانی نبرد منافع خود كنند.
بگذاريد برای هزارمين بار بگويم كه ايران خواستار بسط هژمونی خود بر جهان عرب است و حزب‌الله و حماس اسب تروای ايران اند.
در جمع اين نشريات، تفسير روزنامه فلسطينی الايام، كه تا حدودی بازتاب دهنده نظرات دولت خودمختار فلسطين است حركات حزب‌الله را در راستای منافع ايران معرفی كرده ونوشت: دمشق و تهران، حزب‌الله و حماس بازيچه‌های ايران برای معادلات جهانی اند.
روزنامه سعودی الوطن نيز نوشت: اعراب بايد خود مدت‌ها قبل از اين جنگ حزب‌الله را خلع سلاح مي‌كردند. با اين غفلت، ايران با راه انداختن بحران اخير توجهات را از پرونده هسته‌ای خود منحرف كرد.
عرب تايمز كه در كويت منتشر می شود نيز نوشت: حماس و حزب‌الله در حقيقت نمايندگان ايران و سوريه هستند. اين دو گروه بدون نگرانی از عواقب اقدامات خود برای ملت‌های عرب، منافع ايران و سوريه را تعقيب مي‌كنند.

le figaro

توهمات مصيبت بارِ يک جغرافيایِ سياسیِ سورآليست

توهمات مصيبت بارِ يک جغرافيایِ سياسیِ سورآليست
آندره گلوکسمان*
فيگارو، 8 اوتِ 2006

خشم و انزجارِ شمارِ بزرگی از خشمگينان مرا نيز به نوبه ی خود خشمگين می کند. از نظر افکار عمومی جهانی، مرگِ برخی از مسلمانان چيزی معادلِ پرِ کاه و برخی ديگر بسيار سنگين است. دو وزن، دو توزين. کشتارِ تروريستیِ روزانه ی شماری نزديک به پنجاه نفر در بغداد، به ستونِ مسائل متفرقه رانده شده، در حالی که بمبارانی که منجر به کشتار بيست و هشت نفر از ساکنين روستای قانا شده، به رده ی جنايت عليه بشريت ارتقا می يابد – تنها چند روحِ ناياب همچون برنارد هانری لوی و ماگدی آلام، سردبيرِ کورير دلاسرا انگشت حيرت به دندان می گزند. چرا دويست هزار کشته ی دارفور حتی ربع از نيمی از واکنش های هولناکی که قربانيان دويست بار کم شمارترِ لبنان موجب شدند، را برنيانگيختند ؟ آيا بايد پذيرفت که زمانی که مسلمانان خود به کشتار مسلمانانی ديگر می پردازند، زياد هم حساب نيست، نه برای اتوريته ی اسلامی و نه برای وجدانِ معذبِ غربی ؟ اين توضيح در جايی لَنگ می زند، چرا که موقعی که ارتش روسيه، مسيحی و آمرزيده شده توسط اسقف های ارتدکس، پايتخت مسلمانانِ چچن را صاف کرد ( گروژنی با جمعيتی 400000 نفره ) و ده ها هزار بچه کشت، به حساب نمی آيد. شورای امنيت جلسه پشت جلسه برگزار نمی کند، و سازمان کنفرانسِ کشورهای اسلامی، پرهيزکارانه چشم بر آن می بندند. به نظر می رسد که تنها مسلمانان کشته شده توسط اسرائيل ارزشِ خشم و انزجار جهانی را دارد.
آيا بايد گمان برد که آنچه را که افکار عمومی بين المللی در نهان زمزمه می کند، احمدی نژاد به صدای بلند می گويد ؟ هر چند که شمار بزرگی از وجدان های خشمگينِ غربی از بمباران های لبنان به يک باره از اينکه متهم بهِ تمايلات ضديهودی شوند، منزجرند. من تمايل دارم به آنها اعتماد کنم، بگذاريد به پارانويای اينکه که سراسر کره ی زمين در گردابِ ضديت با يهوديان فرورفته مبتلا نشويم ! اين راز همچنان سربسته است. علت اين فلجِ يک سويه چيست ؟ چرا به محض اينکه موضوع مربوط به بمب های اسرائيلی است، خشم و انزجار جهانی فراگير می شود ؟
اگر که تصاوير ويرانگری های حادث شده در لبنان موجب شوک می شوند – غيرقابل مقايسه و شوکه تر از تصاوير گرسنگان دارفور و ويرانه های چچنی – به اين دليل است که آنها الزاما زيرنويسی حاکی از جغرافيای سياسی ای سورآليست با خود به همراه دارند. آنکه به وقايع قانا و غزه خيره می شود، تنها به شمارش تابوت های روزی زشت نمی پردازد، به نظر می رسد بيچارگانی که دفن می شوند خبر از سرنوشتی محتوم می دهند، آنچه که صدهاهزار جنازه ی افريقايی و يا قفقازی با خود ندارند. چه تعداد از متخصصين از دهه ها پيش کشمکش خاورميانه را به عنوان قلب بی نظمی جهانی و همينطور کليد حل آن طرح نکرده اند ؟ کدام ديپلماتی فراموش می کند که نه يک بار، بلکه ده بار تکرار کند که دروازه ی جهنم و رمز گشايشِ بازگشت به هماهنگیِ بين المللی در اورشليم واقع شده است ؟ همين سناريو در ذهن قرن بيست و يکم حک شده، که بر اساس آن همه چيز در کرانه ی رود اردن حادث می شود. رويه ی « سخت» : تا زمانی که چهار ميليون اسرائيلی و به همين شمار فلسطينی به دشمنی با يکديگر می پردازند، سيصد ميليون عرب و يک و نيم ميليارد مسلمان محکوم به زندگی در نفرت، خون و اختناقند. رويه ی نرم و نازک: کافی است صلحی در اورشليم صورت پذيرد، مقبولِ وزارتِ خارجه ی فرانسه، تا که در تهران، کراچی، خارطوم و بغداد آتش ها رو به خاموشی رفته و به سوی توافق جهانی بروند.
آيا عقلای ما به سرشان زده ؟ آيا صادقانه و جدا در حال تئوريزه کردن اين هستند که بدون کشمکش اسرائيل – فلسطين، هيچ اتفاق ناگواری رخ نمی داد، نه انقلابِ کشتارگرِِ خمينی، نه ديکتاتوریِ خون بارِ احزاب بعث در عراق و در سوريه، نه دهه ی تروريسم اسلامی در الجزاير، نه طالبان در افغانستان، نه ديوانه گانِ خدا بدونِ پابندی به قانون و حد و مرزی در همه جا پراکنده می شدند ؟ فرضيه ای غمبار و خلاف اين امر که تا کنون کمتر طرح شده، واقعی تر به نظر می رسد : تا زمانی که کاخ ها، مردم کوچه و خيابان، بخش بزرگی از روشنفکران و حکومت های با اکثريت جمعيتِ مسلمان بر تمايلات و احساساتِ ضد غربی دامن می زنند، هر آتش بسی حول رود اردن ماهيتا بی ثبات خواهد بود. « جهانی سازی» ( انفجارِ جهانیِ مرزهای اقتصادی، و علی الخصوص اجتماعی و روانی ) به طرز اجتناب ناپذيری با واکنش های منفی سخت، و گاه بسيار بيرحمانه مواجه خواهد شد. نيازی به وجود « مجموعه ی صهيونيستی» از 1947 تا کنون نبود تا ضديت با غربِ آلمانیِ فيشته تا هيتلر شعله ور شود، ضديت با غربِ روسی بی وقفه از تزار تا استالين و اخيرا هم با پوتين بازتوليد می شود. تنها يک هالو در اوج نادانی می تواند گمان برد که تمايل حاکمين ايران که توانِ ضربه زدن خود را در انقلاب خمينيستی يافته، در « مسئله ی يهود» به دنبال چيزی به جز به جهاد واداشتنِ همه ی گرايشات مختلف از هر نوع باشد. موقعی که اسرائيل از نقشه ی جغرافيا حذف شد، کسی باور می کند که براندازانِ سبز با بر زمين نهادنِ سلاح به استقبالِ پيروزی بروند ؟
جغرافيای سياسیِ بدبين که تاجِ محوريتِ نظم جهانی را بر سر خاورميانه می گذارد تبديل به مذهبِ اتحاديه ی اروپا شده، اعتقادِ لامذهبان و سست دينانِ غربی. در شرايطی که همگان در توهمات ايدئولوژيک غوطه وريم، متفکرينِ پست مدرن به خطا پايان ايدئولوژی ها را اعلام کرده اند، در حالی که دور از انظار، اميد دروغينِ رزمِ آخرين را با نگرانی های ناشی از پيش گويیِ فاجعه ای مطلق و نهايی تاخت زده اند. در شرايطی که مغزهايمان قدم به فراواقع می گذارند، قلب هايمان با هر تصوير ارسالی از لبنان رمزو رازِ مرگِ انسانيت را بازمی گشايد. اورشليم مرکز جهان است فقط به اين خاطر که قرار است مرکز پايان جهان باشد. خيالاتِ مصيبت بار ما از دلشوره ی روزهايی قيامت گونه تغذيه می شود.
هر رويارويیِ خاورميانه معادلِ تمرينی برای انفجار نهايی است. همان ايده ی مبهمِ جنگِ تمدن ها، بس که از آن گفتند، باورمان شده. و بس که پيشاپيش به استقبالش رفته ايم، خو گرفته به آن مثبت انديشانه با متد کووِ چيزی که به انگليسی آن را « self fulfilling prophecy » می نامند، به پيش بينی آنچه اثبات شده می پردازيم. بمباران ساختار شهری اسرائيل در طول سال توسط موشک های حزب اله، بر اعتبار وعده های نابودگرِ پدرخوانده ی ايرانی می افزايد. هرچند که کلاوس ويتزبا طنز اشاره می کند که هميشه مهاجم نيست که آغازگر جنگ است، بلکه آن که تصميم به پايان دهی به تهاجم را دارد است که آغازگر جنگ است. در نتيجه، اسرائيل حتما گناهکار است. از آن بدتر : گناهکار به پايان جهانی که همه ی جهانيان در اوهام خود ديده اند. از جغرافيای سياسیِ سورآليست تا هذيان گويی، شيب بسيار لغزنده است.

* فيلسوف. به تازگی به انتشار خشم کودک توسط انتشارات Plon پرداخته.

برگردان: سيامند