از حافظ به انگلیسی

Morning breeze, its fragrance will exhale
The old world will once again youthfully sail.
Tulip will bring a red cup to the meadows
Narcissus' eyes from poppy will grow pale.
When would nightingale put up with such abuse
In the chamber of the rose cry and wail.
I traded the temple for the tavern, fault me not
Prayer is long and stale, time is frail.
Leave not joy of the now till the morrow
Who can vouch that the morrow, the now shall trail?
Month of Sha'aban put not down the jug of wine
Till the end of Ramadan you'll miss this Holy Grail.
Hold dear all the flowers and commune
Came to be and will whither with a breeze or a gale.
This feast is for friends, O minstrel, play and sing
Sing again, it came thus and went thus, to what avail?
Hafiz, for your sake, entered this tale
Walk with him, say farewell, he'll tear the veil.
© Shahriar ShahriariLos Angeles, CaJanuary 5, 2000
نـفـس باد صبا مشک فشان خواهد شد
عالـم پیر دگرباره جوان خواهد شد
ارغوان جام عقیقی به سمـن خواهد داد
چشم نرگس به شقایق نگران خواهد شد
این تـطاول که کشید از غم هجران بلبـل
تا سراپرده گـل نـعره زنان خواهد شد
گر ز مسجد به خرابات شدم خرده مـگیر
مجلس وعظ دراز است و زمان خواهد شد
ای دل ار عشرت امروز بـه فردا فـکـنی
مایه نـقد بـقا را که ضـمان خواهد شد
ماه شعبان منه از دست قدح کاین خورشید
از نـظر تا شب عید رمـضان خواهد شد

گـل عزیز است غنیمت شمریدش صحبت
که به باغ آمد از این راه و از آن خواهد شد
مطربا مجلس انس است غزل خوان و سرود
چند گویی که چنین رفت و چنان خواهد شد
حافـظ از بـهر تو آمد سوی اقـلیم وجود
قدمی نه به وداعش کـه روان خواهد شد



When sorrows upon seekers' hearts settle, will not rattleWhen beauty with comfort starts battle, will unsettle.
When to fate they submit their mind, themselves will bindFinally, when Beloved's beautiful curls find, put egos behind.
If they come to us a moment, and sit near, disappearYet when joy in their hearts will appear, becomes clear.
If they understand that a lonely tear is but a gem that is dearWith a love so sincere, face early-risers they fear.
When laughter like red rubies to my eyes cling, my tears bringFrom my face, when hidden secretes spring, joyously they sing.
The healing balm of the pain of love is not easy for sure, and is pureThose who use their mind to find such a cure, many failure will endure
Those who climbed fortune's ladder wrung after wrung, were strung and hungAnd the ones who in praise sing Hafiz's song, are thought wrong.
Those favored by this spirit, noble and pure, tempt and allureFor love's pain if a cure they must secure, then failure will endure.
© Shahriar ShahriariLos Angeles, CaOctober 16, 1999
سمـن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانـند بـه فـتراک جفا دل‌ها چو بربندند بربندند ز زلف عنبرین جان‌ها چو بگشایند بفشانـند به عمری یک نفس با ما چو بنشینند برخیزند نـهال شوق در خاطر چو برخیزند بنشانند سرشک گوشه گیران را چو دریابند در یابند رخ مـهر از سحرخیزان نگردانند اگر دانـند ز چشمم لعل رمانی چو می‌خندند می‌بارند ز رویم راز پنهانی چو می‌بینند می‌خوانـند دوای درد عاشق را کسی کو سهل پـندارد ز فـکر آنان که در تدبیر درمانند در مانـند چو منصور از مراد آنان کـه بردارند بر دارند بدین درگاه حافظ را چو می‌خوانند می‌رانـند در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند کـه با این درد اگر دربند درمانند درمانـند





At the gates of the tavern I saw the angels knockKneaded this clay we call human, and made it talk.
The residents of the Celestial Court and the heavenly blocDrank from the Wine of Love, with me, upon our common walk.
The earth and the skies could not keep this trust of the clockYet the poor insane me was stuck with such tough luck.
People find good reason for the wars in which they are stuckSince Truth they cannot see, to fantasies they would flock.
In our midst, thank God, the dogs of war are put in chain and lockThe angels gratefully drink, gracefully dance, from block to block.
Fire is not a flickering glow that a candle flame would mockFire is the flame of a heap of moths that lightning has just struck.
None like Hafiz, the mask of deceitful intellect can pluckTill the hair of Bride of Verses was brushed lock after lock.
© Shahriar ShahriariLos Angeles, CaOctober 23, 1998
دوش دیدم که مـلایک در میخانـه زدند گـل آدم بسرشتـند و به پیمانـه زدند ساکـنان حرم سـتر و عفاف ملـکوت با مـن راه نشین باده مسـتانـه زدند آسـمان بار امانـت نتوانست کـشید قرعـه کار بـه نام مـن دیوانـه زدند جنـگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه چون ندیدند حقیقت ره افـسانـه زدند شـکر ایزد که میان من و او صلح افـتاد صوفیان رقص کنان ساغر شکرانـه زدند آتش آن نیست که از شعله او خندد شمع آتـش آن است که در خرمن پروانه زدند کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب تا سر زلف عروسان سخن شانـه زدند
At the break of dawn from sorrows I was savedIn the dark night of the Soul, drank the elixir I craved.
Ecstatic, my soul was radiant, bright,Sanctified cup of my life, drunk I behaved.
O, what exalted sunrise, what glorious nightThat holy night, to the New Life was enslaved.
From now on, in the mirror, O what a sightThe mirror, glory of my soul, proclaimed and raved.
Wonder not if I am bathed in heart’s delightI deserved and was given, though may have seemed depraved.
Angelic voice brought news of my God-given rightMy patience is the fruit of hardships that I braved.
Sweet nectar drips from my lips, as my words take their flightBeloved, my sweetheart, upon my soul patiently had engraved.
‘T was Hafiz, divinely inspired that I attained such heightIt was God’s mercy that time’s sorrows for me waived.
© Shahriar ShahriariLos Angeles, CaMarch 28, 1999
دوش وقـت سحر از غصه نجاتـم دادند واندر آن ظلمت شـب آب حیاتـم دادند بیخود از شعشـعـه پرتو ذاتـم کردند باده از جام تـجـلی صـفاتـم دادند چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی آن شـب قدر که این تازه براتـم دادند بـعد از این روی من و آینه وصف جـمال کـه در آن جا خبر از جلوه ذاتـم دادند من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب مستـحـق بودم و این‌ها به زکاتم دادند هاتـف آن روز به من مژده این دولت داد کـه بدان جور و جفا صبر و ثباتـم دادند این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد اجر صبریسـت کز آن شاخ نباتـم دادند همـت حافـظ و انفاس سحرخیزان بود کـه ز بـند غـم ایام نـجاتـم دادند










[ Back ] [ Up ] [ Next ]
Whoever was intimate with his heart, his love definedAnd he who was not, in his doubt was left behind.If my heart went through the veil, then fault me notI thank God that it did not remain within the veil of mind.The Sufis took back their gown from the wineIt was our gown, forever to the tavern was assigned.Drunken Dervishes passed by, and it passed byOur drunken tales the hands of time defied.Each cup that was filled by that lovely handTransmuted into tears, our jealous eyes mystified.My heart from the first, unto this last, is in loveI know of none, who in this love, forever remained blind.I was lovesick. Though your eyes bloomed as flowers,Your loveliness remains veiled, this is unkind.Found nothing more joyful than the sound of words of loveIn this turning Merry-Go-Round that You rewind.My robe covered at least hundred faults that I could findI pawned my robe to wine, and what remained, my bare hind.Master painter was helpless in awe of your beautyEverywhere upon the walls is what in awe he had designed.To view His face, Hafiz, his heart refinedFor this to come to pass, always will remain in bind.
© Shahriar ShahriariLos Angeles, CaApril 8, 1999
هر کـه شد محرم دل در حرم یار بـماند وان کـه این کار ندانست در انکار بـماند اگر از پرده برون شد دل من عیب مکـن شـکر ایزد کـه نه در پرده پندار بـماند صوفیان واستدند از گرو می همه رخـت دلـق ما بود که در خانه خـمار بـماند محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد قصـه ماسـت که در هر سر بازار بماند هر می لعل کز آن دست بلورین سـتدیم آب حسرت شد و در چشم گهربار بـماند جز دل من کز ازل تا به ابد عاشق رفـت جاودان کـس نشنیدیم که در کار بـماند گشت بیمار که چون چشم تو گردد نرگس شیوه تو نشدش حاصـل و بیمار بـماند از صدای سخن عشـق ندیدم خوشـتر یادگاری کـه در این گنـبد دوار بـماند داشتـم دلقی و صد عیب مرا می‌پوشید خرقـه رهن می و مطرب شد و زنار بماند بر جمال تو چـنان صورت چین حیران شد کـه حدیثش همه جا در در و دیوار بماند بـه تماشاگـه زلفـش دل حافظ روزی شد کـه بازآید و جاوید گرفـتار بـماند






Morning breeze, its fragrance will exhaleThe old world will once again youthfully sail.Tulip will bring a red cup to the meadowsNarcissus' eyes from poppy will grow pale.When would nightingale put up with such abuseIn the chamber of the rose cry and wail.I traded the temple for the tavern, fault me notPrayer is long and stale, time is frail.Leave not joy of the now till the morrowWho can vouch that the morrow, the now shall trail?Month of Sha'aban put not down the jug of wineTill the end of Ramadan you'll miss this Holy Grail.Hold dear all the flowers and communeCame to be and will whither with a breeze or a gale.This feast is for friends, O minstrel, play and singSing again, it came thus and went thus, to what avail?Hafiz, for your sake, entered this taleWalk with him, say farewell, he'll tear the veil.
© Shahriar ShahriariLos Angeles, CaJanuary 5, 2000
نـفـس باد صبا مشک فشان خواهد شد عالـم پیر دگرباره جوان خواهد شد ارغوان جام عقیقی به سمـن خواهد داد چشم نرگس به شقایق نگران خواهد شد این تـطاول که کشید از غم هجران بلبـل تا سراپرده گـل نـعره زنان خواهد شد گر ز مسجد به خرابات شدم خرده مـگیر مجلس وعظ دراز است و زمان خواهد شد ای دل ار عشرت امروز بـه فردا فـکـنی مایه نـقد بـقا را که ضـمان خواهد شد ماه شعبان منه از دست قدح کاین خورشید از نـظر تا شب عید رمـضان خواهد شد گـل عزیز است غنیمت شمریدش صحبت که به باغ آمد از این راه و از آن خواهد شد مطربا مجلس انس است غزل خوان و سرود چند گویی که چنین رفت و چنان خواهد شد حافـظ از بـهر تو آمد سوی اقـلیم وجود قدمی نه به وداعش کـه روان خواهد شد










From whose house this joyous light brightens my heart?Whose lover has sent my soul this cupid's burning dart?This state wrecks my house and my faithWhose bosom enfolds her & whose fingers her hair part?The nectar of her lips always remains upon my lipsWhose soul will comfort & for whom pour a wine quart?That candle who radiates riches and joyAsk God, whose moth flight tonight shall thwart?Mesmerizes everyone, while none can knowTo whose tale her gentle heart will wake and smart?O God, that supremely gentle and graceful faceWhose rare jewel is tonight and whose irreplaceable art?I sighed, O Hafiz, that I'm crazy when apartSmilingly you said who is the mad one from the start?
© Shahriar ShahriariLos Angeles, CaJanuary 17, 2000
یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیسـت حالیا خانـه برانداز دل و دین من اسـت تا در آغوش که می‌خسبد و همخانه کیست باده لعـل لـبـش کز لب من دور مـباد راح روح کـه و پیمان ده پیمانـه کیسـت دولـت صحـبـت آن شمع سعادت پرتو بازپرسید خدا را که بـه پروانـه کیسـت می‌دهد هر کسش افسونی و معلوم نشد کـه دل نازک او مایل افسانـه کیسـت یا رب آن شاهوش ماه رخ زهره جـبین در یکـتای کـه و گوهر یک دانه کیسـت گـفـتـم آه از دل دیوانه حافـظ بی تو زیر لب خنده زنان گفت که دیوانه کیسـت




Ask not what sorrows for love I endureAsk not of parting poisons that make me impure.I have traveled the world and in the end Ask not what lover I willingly allure.Longing for a vision, at her doorAsk not of the tears that I pour.With my own ears I heard her last nightAsk not of her words, harsh yet demure.Bite not your upper lip and speak notAsk not what sweet lips I may secure.In my mendicant state without youAsk not of my pain and need for a cure.On the path of Love, Hafiz, lost & unsureAsk not of his standing, high and pure.
© Shahriar ShahriariLos Angeles, CaJanuary 23, 2000
درد عشقی کشیده‌ام که مـپرس زهر هجری چشیده‌ام که مـپرس گشـتـه‌ام در جـهان و آخر کار دلـبری برگزیده‌ام کـه مـپرس آن چـنان در هوای خاک درش می‌رود آب دیده‌ام کـه مـپرس مـن به گوش خود از دهانش دوش سخـنانی شـنیده‌ام که مپرس سوی من لب چه می‌گزی که مگوی لـب لـعـلی گزیده‌ام که مپرس بی تو در کـلـبـه گدایی خویش رنـج‌هایی کـشیده‌ام که مپرس همـچو حافـظ غریب در ره عشق بـه مـقامی رسیده‌ام که مپرس



Ghazal 317







[ Back ] [ Up ] [ Next ]
Openly I admit, with much joy and such glee;Enslaved to your love, from both worlds I am free.As a bird of Paradise, to parting I did agreeFell in the trap of life and worldly tragedy.I was an angel, I resided in the heavens;Renovation of the world - the mission given to me.The nymphs of paradise, the cool ponds and the treeIn the hope of union, swiftly left my memory.On the tablet of my heart, inscribed from a to zIt is all about you, I can’t see other than thee.No soothsayer foretold of my exit or entryO Lord, this journey, why did you for me decree?I am but a slave of the Tavern of LoveEach moment, a new pain becomes my new remedy.If my bleeding heart pours out of my tearful eyesIt’s just, I deserve; why to others I make my plea?Wipe away Hafiz’s tears with your hands so he can seeOr else, this flood, brings all of us to our knee.
© Shahriar ShahriariLos Angeles, CaApril 12, 1999
فاش می‌گویم و از گفته خود دلـشادم بـنده عشقـم و از هر دو جهان آزادم طایر گلشن قدسم چه دهـم شرح فراق کـه در این دامگه حادثه چون افـتادم مـن ملک بودم و فردوس برین جایم بود آدم آورد در این دیر خراب آبادم سایه طوبی و دلجویی حور و لـب حوض بـه هوای سر کوی تو برفـت از یادم نیسـت بر لوح دلم جز الف قامت دوست چـه کـنـم حرف دگر یاد نداد استادم کوکـب بخـت مرا هیچ منجم نشناخت یا رب از مادر گیتی به چـه طالـع زادم تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق هر دم آید غمی از نو بـه مـبارک بادم می خورد خون دلم مردمک دیده سزاست کـه چرا دل به جگرگوشـه مردم دادم پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشـک ور نـه این سیل دمادم بـبرد بـنیادم



Don’t let your hair with the wind blow,Else to the wind, caution I’ll throw.Don’t let foundations elegantly grow,Else my foundation will dissolve and go.
Choose where you bestow thy grace,Else I’ll wallow in disgrace.When you are present in every place,Every place, my protests will face.
The locks of your hair are curled like a chain,Enslaved to those locks, in chain I remain.When with your curls you entertain,Your curls will only drive me insane.
Strangers do not befriend,Else I might be lost in the trend.Let not my rivals on you depend,This makes me sad, and will offend.
Let your face color, your cheeks blush,Your beauty, the rose bud, aside brush;Let your stature rise up tall and lush,And the tallest cedars simply crush.
Don’t become every room’s candle flame,Else my flames of jealousy can’t tame.Don’t treat every people the same,So that you may not forget my name.
Don’t become known to all in this town,Else I’ll find the ocean, myself drown.Don’t keep me distant with your frown,Else I’ll tear to threads my shirt and gown.
Have mercy upon me and compassion,Else hear the infamy of my passion.Hafiz will embrace your oppression,Was freed since enslaved in this fashion.
© Shahriar ShahriariLos Angeles, CaApril 13, 1999
زلـف بر باد مده تا ندهی بر بادم ناز بـنیاد مـکـن تا نکـنی بـنیادم می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر سر مکش تا نکشد سر به فلـک فریادم زلـف را حلقـه مکن تا نکنی دربـندم طره را تاب مده تا ندهی بر بادم یار بیگانـه مـشو تا نبری از خویشـم غـم اغیار مـخور تا نـکـنی ناشادم رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گـلـم قد برافراز کـه از سرو کـنی آزادم شمع هر جمع مشو ور نه بسوزی ما را یاد هر قوم مـکـن تا نروی از یادم شـهره شـهر مشو تا ننهم سر در کوه شور شیرین منـما تا نـکـنی فرهادم رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس تا بـه خاک در آصـف نرسد فریادم حافـظ از جور تو حاشا که بگرداند روی مـن از آن روز کـه دربـند توام آزادم



Once again, if I find my way to the tavern of the MagiThe goodness of robe and rug I’ll gladly myself deny.Like the pious, if today I put this wine behindThe keeper of the tavern will keep my cup far and dry.And if moth-like, I spread my wings with easeInto the heart of the flame, I’ll gladly fly.Tell me not of Paradise, as long as I have your thoughtWith you in my heart, with nothing else identify.The secret of my love is well kept within my heartIs only given away with heart’s cry and tearful eye.Like a bird I took flight from my cage of dust and clayIn the hope of becoming prey to eagles flying high.Embrace me like a harp in your bosom, pluck my stringsElse a reed upon your lips, put music to your sigh.I will not tell another the tale of my broken heart;My love and longing for you, my broken heart will dignify.No matter how much beauty in Hafiz multiplyFor your beauty, everything I will decry, and will die.
© Shahriar ShahriariLos Angeles, CaApril 10, 1999
در خرابات مـغان گر گذر افـتد بازم حاصـل خرقـه و سـجاده روان دربازم حـلـقـه توبـه گر امروز چو زهاد زنم خازن میکده فردا نـکـند در بازم ور چو پروانـه دهد دسـت فراغ بالی جز بدان عارض شـمـعی نـبود پروازم صحـبـت حور نخواهم که بود عین قصور با خیال تو اگر با دگری پردازم سر سودای تو در سینه بماندی پـنـهان چـشـم تردامـن اگر فاش نگردی رازم مرغ سان از قفس خاک هوایی گشـتـم بـه هوایی کـه مگر صید کند شهـبازم همـچو چنگ ار به کناری ندهی کام دلم از لـب خویش چو نی یک نفسی بـنوازم ماجرای دل خون گشته نـگویم با کـس زان که جز تیغ غمت نیست کسی دمسازم گر بـه هر موی سری بر تن حافـظ باشد همـچو زلفـت همـه را در قدمت اندازم